Dewi Ayu Praharsari Si Putri Sinderella
Ing sawijining kadipaten yaiku
Kadipaten Sekar Tirta, wonten Adipati kang nduweni anak wadon kang ayune kaya
widodari saka kayangan. Gusti Putri Dewi Ayu Praharsari, yaiku anake Adipati Rama
Praja lan Kanjeng Dewi Ratih. Dewi Praharsari mapan kalih rama lan ibune. Dewi
Praharsari kui bocah sing ditresnani marang rama lan kanjeng ibu. Dewi
Praharsari uga bocah kang becik budine lan bocah kang nresnani kewan.
Babak I
(Ing sawijining dina, ramane Dewi Praharsari ameh tindak kutha kanggo
nyambut gawe. Ning kamar, Kanjeng Ratih ibune Dewi Praharsari nembe ngukuti
rasukane Rama Praja sing ameh digawa menyang kutha.)
Kanjeng
Ratih : “Nduk Praharsari cah ayu....
ndenea!!”
Dewi
Praharsari : “Injih kanjeng ibu.”
(banjur nyelehake serok lan sapu)
(Dewi Praharsari kang lagi ngrumat taneman ing taman, gage mlayu mlebu
ngomah.)
Dewi
Praharsari : “Wonten kersa menapa
kanjeng ibu, ngantos nimbali Praharsari?” (sinambi ngusap kringet)
Kanjeng
Ratih : “Ngene nduk cah ayu, Ramamu
ameh tindak kutha, nyambut gawe. Kanjeng
ibu nyuwun tulung rampungna gawean iki.” (menehke lempitan
klambi)
Dewi
Praharsari : “Sendika kanjeng ibu.”
(Kanjeng Ratih metu saka kamar banjur menyang pawon, amarga ameh
ndamel unjukan kagem Rama Praja.)
Babak II
(Ana ing ruang makan, Dewi Praharsari, Kanjeng Ratih lan Rama Praja
padha sarapan. Sawise sarapan Rama Praja siap-siap ameh menyang kutha bareng
abdine. Sadurunge menyang kutha Rama Praja pamit ing teras)
Rama
Praja : “Ratih garwaku lan
Praharsari anakku, rama ameh tindak kutha koe padha
ngati-ati ya.”
Kanjeng
Ratih & : “Injih rama.” (swara
bareng)
Dewi
Praharsari
Kanjeng
Ratih : “Kangmas ugi ngatos-atos.
Ratih namung saged ndongaaken rama mugi-mugi
diparingi sugeng rahayu.”
Rama
Praja : “Rama pamit.” (banjur
Dewi Praharsari lan Kanjeng Ratih sungkem)
(Sawise Rama Praja pamit Kanjeng Ratih lan Dewi Praharsari sungkem
marang Rama Praja banjur Rama Praja lan abdine menyang kutha nitih kreta.)
Babak III
(Seminggu sawise Rama Praja menyang kutha, Kanjeng Ratih ibune Dewi
Praharsari gerah amarga serangan jantung.)
Dewi
Praharsari : “Duh, kanjeng ibu kepripun
saged dados ngeteniki?” (rupa sedih lan nangis)
Kanjeng Ratih : “Praharsari anakku, mangko nak kanjeng
ibu ditimbali kalih Gusti weling
kanjeng ibu mung siji, dadiya bocah sing bekti marang agama, migunani
kanggo bangsa lan negara sarta dadiya bocah kang
bebuden luhur.”
Dewi Praharsari : “Ibu.... ibu.... ampun ngoteniku,
Praharsari ageng katresnane dumateng kanjeng ibu.” (nangis)
Kanjeng Ratih : “Ibu wis ora kuat nduk cah ayu.....”
(mripate merem lan wis ora ambegan)
Dewi Praharsari : “Kanjeng Ibu.........” (njerit nangis)
Babak IV
(Kanjeng Ratih wis seda, Dewi Praharsari sedih amarga wis ora duwe
ibu maneh. Rong dina sawise Kanjeng Ratih seda, Rama Praja kondor amarga
garwane seda. Rama Praja kondor ora mung karo abdine nanging karo garwa enom
lan anak wadon loro.)
Rama
Praja : “Duh Gusti, menapa garwaku
ingkang panjenengan timbali...?” (tangane
ngantem tembok)
(Sawise jenazah Kanjeng Dewi Ratih dikubur, Dewi Praharsari, Rama
Praja, Dewi Kartika lan anakke kumpul ana ing griya)
Dewi
Praharsari : “Rama.... rama...” (mlayu saka
taman sinambi nangis banjur ngekep Rama Praja)
(Dewi Kartika bojo enom nyeraki Rama Praja banjur melu nangis lan melu
bela sungkawa lan nangis nangis tangise mung digawe-gawe ora saka ati.)
Dewi
Kartika : “Kula ugi ndherek bela
sungkawa kangmas, mugi-mugi Kanjeng Dewi Ratih
ditampi ing sisi Gusti.” (sinambi nangis nanging digawe- gawe)
Rama
Praja : “Matur nuwun dik
Kartika.”
(Swara tangis sing digawe-gawe Dewi Kartika wis mandhek, nanging rupane
dheweke njewewek sinambi mesam mesem. Dewi Praharsari uga meneng saka tangise,
nanging Dewi Praharsari rada sujono marang Dewi Kartika yen Dewi Kartika kui
nduweni niat sing ala.)
(Rong dina sawise kepaten, ing taman griya Kadipaten Nyong-Nyong
Dewi Praharsari ketemu mbakyu tirine.)
Dewi
Praharsari : “Sugeng rawuh mbakyu, kula
Praharsari. Menawi sampeyan asamane sapa?”
(rupa rada sumringah)
Sekar
Melati : (Swara ketus) “Hemh... aku Sekar Melati” (“oalah iki to
bocah lugu anake
Adipati Praja saka Kadipaten Sekar Tirta” ing batin Sekar Melati)
Sekar
Kenanga : (lagi ngupil) “Iyo... yen
jenengku Sekar Kenanga adhine mbakyu Sekar
Melati” (Mlaku mlebu griya bareng Sekar Melati)
(Anakke Dewi Kartika kui bocah wadon sing kurang tata kramane lan
unggah ungguhe dadi sipate yo kaya mengkono.)
Ayu
Harwida : (Saka taman sisih liya Ayu
Harwida mlaku rindik nyeraki Dewi Praharsari)
“Duh, Gusti Putri Dewi Praharsari sing sabar... sing gedhe atine.
Gusti ingkang Maha Kuaos bakal paring hikmah marang gusti putri. Aku
mung bisa bantu semene gusti.”
Dewi
Praharsari : “Matur nuwun Ayu Harwida,
senajan koe mung anakke abdi koe wis tak
anggep sedulurku dewe.” (mesem sumringah)
(Dewi Praharsari ngekep Ayu Harwida kanggo ngilangi rasa sedih.)
Babak V
(Seminggu uwis... Dewi Praharsari sithik saka sithik wis ora sedhih
maneh. Amarga Dewi Praharsari wis ora sedhih maneh Rama Praja mutusake tindak
kutha kanggo ngrampungake urusane. Rama Praja ora sumelang karo Dewi Praharsari
amarga wis ana garwa enome lan sedulur-sedulur tirine Dewi Praharsari sing
bakal njaga Dewi Praharsari.)
Rama Praja : “Dik Kartika, kangmas tindak kutha
yo. Sesuk rong pasar maneh kangmas
kondor. Ngati-ati yo dik, aku titip anakku Dewi Praharsari.”
Dewi Kartika : “Injih kangmas, Dewi Praharsari
menika sampun kula angge putraku dewe. Kangmas ngati-ati.”
Rama Praja : “Matur nuwun. Kangmas pamit.”
Dewi Praharsari : “Rama......” (mlayu banjur ngekep ramane)
(Dewi Kartika, Dewi Praharsari, Sekar Melati, lan Sekar Kenanga
padha sungkem marang Rama Praja. Sawise Rama Praja tindak kutha kahanan ing
griya kadipaten beda lan berubah. Dewi Kartika dadi tumindak sakepenake dewe
karo Dewi Praharsari. Apa maneh Sekar Melati lan adhine, kabeh gawean omah ora
ditandangi karo para dayang nanging ditandangi karo Dewi Praharsari. Dewi
Praharsari wis kaya batur ing griyane dewe. Uripe Dewi Praharsari katula-tula
kaya wis tiba iseh ketiban andha.)
Dewi Kartika : “E... bocah elek, saiki mangsak,
lebar mangsak asah-asah banjur ngumbahi
aja lali sumure diresiki. Lebar kui ora keno leren terus nyapu
jogan karo latar, nak wis wayah sore lagi oleh madang. Padakke
gratis po....?”
Dewi Praharsari : “Injih bu.” (sinambi nangis sesegen amarga
rambute dijambak karo Dewi
Kartika)
Dewi Kartika : “Siji yo bocah gendheng saiki mbok
celuk aku nganggo sebutan Kanjeng
Ndara Ayu Dewi Kartika. Mudheng opo ora?” (swara ganas kayadene
macan ngeleh lagi mbaung)
Dewi Praharsari : “Nanging ibu...”
Dewi Kartika : “Iso opo ora nyebut ngono?” (swara
nyentak lan tangan gawa gebug)
Dewi Praharsari : “Injih ndara ayu.”
Dewi Kartika : “Nha... lak ngono kepenak dirungokke.
Susah banget.” (lambe japrut
nganti keno dijenthir)
(Wektu Dewi Praharsari ameh ngumbahi Sekar Melati lan adhine
nyentak-nyentak Dewi Praharsari.)
Sekar Melati : “E...e...e ameh nondi koe
cah elek. Iki gombalku dikumbah sisan sing
resik nganti kinclong, awas nganti rusak.” (kanthi swara nyentak)
Dewi Praharsari : “Inggih mbakyu.”
Sekar Kenanga : “Apa...? mbakyu, he cah elek saiki aku
karo mbakyuku iku mbok celuk
kanthi sebutan kanjeng putri...!! Mudheng opo ora?” (swara nyentak
rada kemayu)
Dewi Praharsari : “Injih kanjeng putri.” (mlaku metu menyang
sumur)
Sekar Melati : “E...eh... ameh nondi koe?
Koe ora keno ngumbahi ing sumur. Kono
menyang belik ngumbahi. Banyu pam sumur kui kudu diwet-wet. Padakke ora
bayar pajek opo?”
Dewi Praharsari : “O...ow injih mbakyu, injih kanjeng
putri.”
(Ana ing belik Dewi Praharsari ketemu karo Ayu Harwida mantan anakke
abdine Rama Praja riyen.)
Ayu
Harwida : “Aduh Gusti... wonten
menapa niki? Menapa kanjeng putri nggirahi rasukan
ten belik?)
Dewi
Praharsari : “Ayu Harwida...” (nangis
mrebes mili)
Ayu
Harwida : “Kanjeng putri sing
sabar njih, mugi Gusti paring hikmat. Kanjeng putri
(swara alus lan lirih) kula angsal kabar yen Adipati Rama Praja kenging alangan
lan sampun ditimbali Gusti.”
Dewi
Praharsari : “Apa...? (kaget) ora nyata
ta kabar kui mau dik Ayu? Ramaku iku tasih
sugeng.”
Ayu
Harwida : “Kula injih mboten
percaya kanjeng, nanging iku kanyatane.”
Dewi
Praharsari : “Duh Gusti, menapa ramaku
panjenengan timbali...?”
Ayu
Harwida : “Sing sabar atimu
kanjeng, sing longgar pikirmu... ”
(Rama Praja wis seda. Dewi Praharsari sedhihe tambah pol amarga
ibune wis seda banjur ditusul karo bapake.)
Babak VI
(Rampung ngumbahi Dewi Praharsari lan Ayu Harwida mulih. Ing ngarep
griya kadipaten, Dewi Praharsari ketemu karo pengawal loro numpak kuda saka
Kerajaan Medang Kamulan nggawa layang kanggo adipati ing Kadipaten Sekar
Tirta.)
Pengawal 1 : “Menapa leres niki griya Kadipaten
Sekar Tirta cah ayu?”
Dewi Praharsari : “Injih, leres. Panjenengan sinten lan
saking pudi? Wonten kersa menapa
tindak teng Kadipaten Sekar Tirta?”
Pengawal 1 : “Kula prajurit saking Medang
Kamulan. Perlu kula badhe kepangg Adipati
Rama Praja.”
Dewi Praharsari : “Ow... Ramaku sampun seda. Kula putrane
Rama Praja, Dewi Praharsari.
Lajeng wonten menapa panjenengan badhe kepangge Rama
Praja?”
Pengawal 1
& 2 : “Nyuwun sewu kanjeng putri.”
(sinambi sungkem ing sangarepe Dewi
Praharsari)
Pengawal 1 : “Kula mboten mangertos yen kanjeng
menika putranipun Adipati Rama
Praja.”
Pengawal 2 :
“Perlu kita namung badhe nyaosaken layang pesta saking Kanjeng Prabu
Dharmasena kagem kluarga Adipati Rama Praja.” (sinambi menehke
layang)
Dewi Praharsari : “Mboten dados menapa prajurit. Mantur
nuwun.”
Pengawal 1
& 2 : “Kula nyuwun pamit kanjeng
putri.” (sinambi sungkem)
Dewi Praharsari : “Mangga.”
(Banjur Dewi Praharsari mlebu griya kadipaten, urung sida lungguh
Dewi Kartika lan anak-anakke wis padha mbesengut. Amarga weruh Dewi Praharsari
nampa layang saka prajurit kerajaan.)
Dewi Praharsari
: “Kanjeng ibu.... rama sampun
ditimbali Gusti. Ku...”
Dewi Kartika : “Aku wis ngerti. Layang apa kui? Kene
wenahke aku.”
Dewi Praharsari : “Niki layang saking Medang Kamulan ndara,
badhe won.....”
Sekar Melati : “Wis ora usah kakean omong,
ndang caosna marang kanjeng ibu.” (nyentak)
Dewi Praharsari : “Injih ndara ayu.” (sinambi menehake
layang kanggo Dewi Kartika)
Dewi Kartika : “O alah ndhuk cah ayu, iki layang
kanggo awakdhewe yen awakdhewe
iku diaturi tindak Medang Kamulan kanggo melu acara pesta golek pasangan
sing dianakake Kanjeng Prabu Dharmasena kagem
Pangeran Candrayudha.”
Sekar Kenanga : “Waduh... kanjeng ibu, mbakyu... mesti
aku bakal dadi garwane Pangeran
Candrayudha.” (ngua-ngguyu kaya wong rawaras)
Sekar Melati :
“Aiyah... sapa sing omong? Sing bakal dadi garwane Pangeran Candrayudha
kui mung aku, Sekar Melati sing ayu dhewe ing Kadipaten
Sekar Tirta. Aku ki mbakyumu dadi sing mantenan kui yo dhisik aku.”
Dewi Katika : “E alah uwis-uwis mbakyu adhi kok
kaya kucing karo meong padha pating
bleker.”
Sekar Kenanga : “Kanjeng ibu, kucing karo meong iku
apane?”
Dewi Kartika : “Yo... yo padha. Wis ora usah kakean
omong, ing layang iki pestane ameh
jam sepuluh wengi. Ndang padha nyiapke klambi sing apik dhewe.
Supaya mengko koe-koe disawang para tamu katon ayu kaya widodari.”
(Sore, sengengene wis bali ana omahe. Dewi Praharsari matur karo
Dewi Kartika yen Dewi Praharsari kepengin nderek pesta.)
Dewi Praharsari : “Ndara ayu yen kepareng kula ajeng
ndherek, kula nggih ke.....”
Sekar Melati :
“Apa? Koe ki cah elek ora keno melu, ning griya wae. Koe ki ora pantes
ing istana Medang Kamulan.”
Sekar Kenanga : “Iyo bener kui, cah elek kok ameh
menyang pesta. Mbok sawang rupamu
kui.”
Dewi Kartika : “Koe ora usah melu, ing griya wae.
Apa maneh koe ora duwe sandangan
sing wangun ora kaya anak-anakku. Saiki ndang resik-resik
banjur cepakna sandangan kanggo menyang pesta.”
Dewi Praharsari : “Nanging ndara ayu... kula nyuwun sanget
diparengaken...”
Sekar Kenanga : “Ora isa, apa koe ameh wangkal marang
kanjeng ibu? Wis kana ndang
mangsak dhisik aku wis ngeleh.”
(Tanpa swara Dewi Praharsari mlayu ning buri. Dewi Praharsari nangis
sedhih amarga ora oleh melu menyang pesta. Ing taman buri Dewi Praharsari
lungguh kursi cerak pager griya. Dewi Praharsari sambat marang Gusti, nanging
ora let suwe Dewi Praharsari kaget amarga weruh cahya saka tembok pager kang
digawe saka bata abang.)
Babak VII
Dewi Praharsari : “Cahya apa kui? (sinambi ndumuk bata abang sing mancarke cahya) hah.... peti apa iki?”
(Dewi Praharsari kaget weruh peti ing jero tembok, peti mau dibuka
banjur metu cahya kemrelip. Kanyata isine widodari sing dikutuk mlebu ana ing
peti emas.)
Widodari : “Matur sembah nuwun cah ayu.
Aku saiki wis uwal saka peti iku.”
Dewi
Praharsari : “hoh.....” (mripate
kriyip-kriyip) si.... sinten panjenegan?” (swara pedhot-pedhot)
Dewi
Sasikirana : “Aku widodari jenengku Dewi
Megha Sasikirana saka khayangan sing
dikutuk karo Ramaku, amarga aku nerjang aturan ing negaraku. Nanging
saiki aku wis bebas, koe cah ayu wis ngualake aku saka peti
iku. Pisan maneh matur nuwun.”
Dewi
Praharsari : “Injih sami-sami kanjeng.”
Dewi
Sasikirana : “Uwis ora usah nyebut
kanjeng, celuk wae Dewi Kirana. Sapa jenengmu cah ayu?”
Dewi
Praharsari : “Kula Dewi Ayu
Praharsari.” (ngusap iluhe)
Dewi
Sasi kirana : “Wengi kang padang bulan
nganti kaya rina iki kena apa koe sedhih
Dewi Praharsari?”
Dewi
Praharsari : “Ngeten Dewi kula sek
kepaten ramaku lan sakniki kula mbonten diparengaken
kalih ndara ayu ibu kowalonku, tindak pesta ing Medang Kamulan. Kula
sedhih Dewi....” (nangis)
Dewi
Sasikirana : “O alah ngono, wis saiki
ora usah nngis maneh. Saiki wis wengi ndang
cepakna waloh karo kutut yen koe kepengin menyang pesta.”
Dewi
Praharsari : “Ha... kagem napa Dewi?”
Dewi
Sasikirana : “Ndang jupukna nduk....”
(Dewi Praharsari metik waloh ing buri lan njupuk manuk kutut ing
kurungan.)
Dewi
Praharsari : “Niki Dewi.”
Dewi
Sasikirana : (tanpa semaur dheweke meneng,
tangane ana ing dhadha kiwa)
(Ora let suwe banjur Dewi Sasikirana nyulap waloh karo kutut mau
dadi kreta kencana sing wis ana kusire.)
Dewi
Praharsari : “Duh Gusti....” (kaget
weruh kreta kencana mau)
Dewi
Sasikirana : “Saiki ndang mangkata, o
iyo lali koe urung nganggo busana. Merema sedhela nduk.” (tangane ana ing
dhadha kiwa maneh)
Dewi
Praharsari : “Gusti... sae sanget
busana niki. Matur nuwun Dewi. Busana lan sepatune
niki sae sanget. kula ajeng tindak pesta.” (nguyu sumringah)
Dewi
Sasikirana : “Iyo nduk cah ayu, nanging
siji aja lali balia sakdurunge tengah wengi jam
rolas. Amarga sihir iku mau mung bakal awet tekan jam rolas
wengi. Yen jam rolas koe urung bali kedadian ala kang bakal kok
temoni.”
(Dewi Praharsari gage menyang pesta.)
Dewi
Praharsari : “Injih Dewi, matur nuwun
sanget.”
Babak VIII
(Ing Medang Kamulan para tamu katon padha nyawang Dewi Praharsari
nganti ora kedep, amarga ayune kaya widodari. Dewi Praharsari mudhun saka kreta banjur digandeg karo
Pangeran Candrayudha mlebu aula kerajaan.)
Sekar
Kenanga : “Walah mbakyu, sapa kui
ayune kaya widodari?”
Sekar Melati : “Alah... wis ora usah gumun, kro aku
yo iseh ayu aku.”
Dewi
Kartika : “Piye iki nduk, koe wis
sida digandeng nari apa durung karo Pangeran Candrayudha?”
Sekar
Kenanga : “Walah bu, ameh nari kepiye
maneh. Aku karo mbakyu iku ora isa nari bu.”
Dewi
Kartika : “Lha dalah piye to koe
ki? Mung nari Kembang Bakung kok sambat.”
K.
Prabu Dharmasena : “Kepiye Adipati
Dewi Kartika, putramu wis nari karo Pangeran
Candrayudha apa hurung? Menawa putraku purun karo
putramu siji bakal tak dadiake ratu Medang Kamulan.”
Kanjeng
R. Nariswari : “Iyo Adipati Dewi
Kartika. Putramu bakal dadi mantuku.”
Dewi
Kartika : “Nyuwun sewu gusti, kula
seneng sanget. Kula Pangeran Candrayudha
bakal milih setunggal putraku.” (mesam-mesem)
Kanjeng
R. Nariswari : “Ya wis, aku pamit
ameh tindak lenggahan.”
Dewi
Kartika : “Injih kanjeng gusti
ratu, sumangga.”
(Ing aula wektu Dewi Praharsari lan Pangeran nari Kembang Bakung ora
krasa yen jam wis nunjuk ing angka rolas, amarga lagi padha ketaman asmara Dewi
Praharsari lali karo pewelinge Dewi Sasikirana mau.)
Pangeran
Candrayudha : “Cah ayu, sapa asmamu?”
(kanthi mesem)
Dewi
Praharsari : “Kula Dewi Pra.... (jam
aula muni ‘theng...theng...theng...) duh Gusti......!!”
(Dewi Praharsari banjur mlayu metu)
Pangeran
Candrayudha : “Cah ayu... sinten asmamu?
Aja mlayu... tunggu...!!” (mbengoki
Dewi Praharsari banjur melu metu nututi Dewi Praharsari)
(Ing ngarep Istana kretane Dewi Praharsari wis bali ing wujud
asline. Dewi Praharsari bingung ameh napa. Banjur Dewi Praharsari mlayu nanging
wektu mlayu Dewi Praharsari kesrimpet sikil tengene nganti sepatune copot.
Wektu ameh jupuk sepatu, Dewi Praharsari wedi yen mengko konangan Pangeran
Candrayudha. Dadi sepatune ditinggal.)
Pangeran
Candrayudha : “Duh... ana ngendi koe cah
ayu...!!”
(Wektu mlayu Pangeran Candrayudha kesandung sepatu)
Pangeran
Candrayudha : “Iki sepatune sapa? Apa iki
sepatune cah ayu mau? Ya uwis sesok
bakal tak anakake sayembara. Sapa sing duwe sepatu kiwa
padha sepatu iki lan cocok dianggo kiwa tengen, iku artine
bocah wadon sing bakal tak dadiake garwaku.”
(Ing kamar, Dewi Praharsari wis maleh kaya wujud mau. Dheweke ora
bisa apa-apa nanging mung isa nyimpen sepatu kiwane.)
Dewi
Praharsari : “Sepatu tengenku ana
ngendi ya?” (swara melas banjur turu)
Babak IX
(Esuke Pangeran Candrayudha lan abdi sarta para prajurit Kerajaan
Medang Kamulan mubeng ana ing pirang-pirang kadipaten. Nanging ora ana sijia
bocah wadon sing bisa nganggo sepatu kui mau. Geri sak kadipaten sing durung
diparanilan adipatine wong wadon yaiku
Kadipaten Sekar Tirta. Ing griya kadipaten Pangeran Candrayudha ketemu karo
Dewi Kartika.)
(thok...thok...thok... swara dhodhogan lawang)
Dewi
Kartika : “Panjenengan sapa? Apa
kersamu?”
Pengawal
1 : “Kula pengawal Pangeran
Candrayudha saking Kerajaan Medang Kamulan,
wonten perlu madosi putranipun panjenengan kagem nderek
sayembara ngagem sepatu tengen menika.”
Dewi
Kartika : “O... ngono. Njih mangga
mlebet rumiyen pangeran. Praharsari ndang
gawekna suguhan....! cepet ora nganggo suwe. Sekedap pangeran
kula timbali riyen putraku.”
Pangeran
Candrayudha : “Injih sumangga adipati.”
(Ora let suwe Sekar Melati lan Sekar Kenanga metu saka kamar bareng
Dewi Kartika. Dewi Praharsari uga metu ameh nyuguh Pangeran Candrayudha.
Pangeran Candrayudha ora mandeng anake Dewi Karkita nanging malah mandengi
raine Dewi Praharsari.)
Dewi
Kartika : (mangkel) “Ndang
sumingkir ing buri...!”
Dewi
Praharsari : “Injih ndara.” (mlaku ameh
ning buri)
Pangeran
Candrayudha : “Adipati, sapa bocah wadon
mau?”
Dewi
Kartika : “O alah menika wau mung
batur ing kadipaten iki pangeran.”
(Banjur Sekar Melati lan Sekar Kenanga rebutan ameh dhisik-dhisikan
njajal sepatu kui mau. Nganti sepatu kui mau ameh rusak.)
Sekar
Melati : “E..e..eh kene
aku dhisik sing njajal sepatu kui. Sepatu kui mung pas karo sikilku.”
Sekar
Kenanga : “Ora isa. Aku dhisik mbakyu,
koe ki sing tua ngalaha karo adhimu iki.”
Sekar
Melati : “Kene aku
dhisik.”
Sekar
Kenanga : “Pokoke aku dhisik.”
Pangeran
Candrayudha : “Wis wis wis ora kaya
mengkono carane. Siji siji mengko sepatune
jebol. Saiki adhimu sikik sing njajal banjur koe.”
(Wektu Sekar Melati lan Sekar Kenanga njajal sikile ora gelem mlebu amarga sikile Sekar Kenanga
keciliken lan sikile Sekar Melati gegeden kaya sikil bebek sing jeber.)
Pangeran
Candrayudha : “Duh Gusti, wis ora ana
wong wadon maneh sakliane putrane adipati
kene.” (sedhih amarga kuciwa)
Dewi
Praharsari : (metu saka pawon) “Yen
kepareng kula badhe nderek njajal sepatu menika.
Kula gadhah sing sisih kiwa kanjeng pangeran.” (nduduhake sepatune)
Dewi
Kartika : “Eh... sapa akon koe
oleh metu saka pawon? Sumingkira kana...”
Sekar
Mmelati : “Iyo, ngendikane kanjeng
ibu iku leres. Koe ora patut njajal sepatu apik
kui. Ora mungkin koe duwe sepatu apik kui...!!”
Pengawal : “Wis kajenge bocah iki nderek
sayembara. Dheweke yo wadon tur duwe
sing kiwa, ing sayembara iki sapa wae oleh melu sing penting wadon lan
duwe sepatu sisih kiwa adipati.”
Pangeran
Candrayudha : “Wis wis wis, saiki kajenge
bocah wadon iku njajal sepatu iki. Ndang
jajala cah ayu.”
Dewi
Praharsari : “Matur nuwun, kanjeng
pangeran.”
(Basan dijajal sepatu tengen kui mau pas dianggo karo Dewi
Praharsari. Pangeran Candrayudha kaget olehe nyawang Dewi Praharsari amarga
Dewi Praharsari maleh wujud dadi wong wadon ayu sing ana ing pesta mau bengi.
Kabeh uwong padha kaget nyawang Dewi Praharsari sing ayune ora kalah karo
widodari. Pangeran seneng amarga wis ketemu karo calon garwane.)
Dewi
Kartika : “Hoh.... koe... koe...”
(banjur semaput)
Sekar
Mmelati : “Dadi sing mau bengi koe
to Praharsari.” (swara pedhot-pedhot)
Pengawal : “Pangeran.....”
Abdine : “Walah-walah ayune....
Kanjeng Dewi Ayu Praharsari...!!”
Pangeran
Candrayudha : “Duh Gusti, matur sembah
nuwun sampun nepungaken kula lan
Dewi Praharsari calon garwaku.” (ngguyu mesem seneng)
Dewi
Praharsari : “Kanjeng Pangeran
Candrayudha...” (mesam-mesem)
Pangeran
Candrayudha : “Iyo dik Praharsari. Menapa
purun panjenengan kula dadosaken
ratu ing Medang Kamula?”
Dewi
Praharsari : “Injih kanjeng
pangeran.”(manggut-manggut)
(Pangeran Candrayudha lan Dewi Praharsari tindak Medang Kamulan
kanggo ketemu Kanjeng Prabu Dharmasena yen Pangeran Candrayudha wis nemuake
jodhone lan ameh didadeake garwane.)
Pangeran
Candrayudha : “Kanjeng Rama, kula sampun
kepangge kalih calon garwa kula
.”
K.
Prabu Dharmasena : “Syukur yen ngono.
Rama melu seneng le. Rama lan kanjeng ibu
ngrestoni.” (sinambi mesem sumringah)
Dewi
Praharsari & : “Matur nuwun
kanjeng rama.” (sinambi mesem sumringah) Pangeran
Candrayudha
(Ing panggung aula sisih kiwa nalika ngantene Pangeran Candrayudha
lan Dewi Praharsari, abdi dalem saka Pangeran Candrayudha yaiku Ngadul lan
Bagong lagi pentas ndagel kanggo ngrameiake kahanan pesta nganten calon raja
ing Medang Kamulan.)
Bagong : “Dul, awan iki ana acara apa ta iki?”
Ngadul : “Walah koe ki ora ngerti? Iki ana
acara syukuran.”
Bagong : “Syukuran apa dul?”
Ngadul : “Hambuh iki aku dewe uga ora ngerti
e.”
Bagong : “Heh... ora pareng ngono kui dul.”
Ngadul : “Alah... alah iyo iyo gong. Iki sajake
syukuran... syukuran...”
Bagong : “Syukuran apa?”
Ngadul : “Syukuran nyokorke sing duwe gawe
paling dul.”
Bagong : “Weh... ora tata nak ngono kui dul.
Mengko disengeni Kanjeng Prabu Dharmasena koe
digantung po ra kapok. Yo nak sing digantung gulune, nak
sikile piye dul.”
Ngadul : “Injih... injih... nyuwun sewu Kanjeng
Prabu Dharmasena. (Sinambi mlenge) Hayo
syukuran mantene Pangeran Candrayudha to.”
Bagong : “O ngono ta dul. Mulane kok rame
banget ing aula iki.”
Ngadul : “Welah... yen ngono kapan le mati
gong?”
Bagong : “Ha ora mati mati. Mengko nak mati
menungsa sing kaya koe kelong ing donyo
iki.”
Ngadul : “La pancen iyo. Gong....! gong...”
(mbengok sero)
Bagong : “Napa ta dul?”
Ngadul : “Koe ki nyawang apa ta gong?”
Bagong : “Walah...walah...walah... dul dul nika
lho garwane Pangeran Candrayudha, ayune...
nganti kaya Widodari saka kayangan. We ayu Kanjeng Dewi Praharsari.”
Ngadul : “We... lha jelas to gong. Kanjeng Dewi
Praharsari kui titisane widodari.”
Sawise kui Pangeran Candrayudha lan
Dewi Praharsari direstoni karo Kanjeng Prabu Dharmasena lan permaisurine,
banjur dadi raja lan ratu ing Medang Kamulan urip kanthi mulya lan dadi raja
lan ratu sing paling romantis saklawase. Banjur mbok kowalon lan mbakyu
kowalone Dewi Praharsari urip dhewe-dhewe karo garwane ing Kadipaten Sekar
Tirta.)
—TAMAT —
Tidak ada komentar:
Posting Komentar
please give a good feedback